‘Mud, mud, I love mud!I’m absolutely, positively wild about mud’ (Rick Charette)

Hai halo lieve vrienden!

Hier een allerlaatste zweem versgemaaid bosklasgeluk vanuit het verre Ovifat! De vermoeidheid begint haar tol te eisen en dit komt – gelukkig – de nachtrust ten goede! Hoewel er toch nog enkele vroege vogels te bespeuren waren, klonk pas tegen 7 uur 30 de grootste hit van Nicole en Hugo door de gangen om even later op onze sletsen (en sommigen met een serieus ‘kjeiswezen’) het ontbijt te gaan nuttigen. De chocopops en boterhammetjes met chocopasta werden alweer gulzig versmaad en ook de chocolademelk werd als vanouds vlotjes naar binnen gewerkt.

Door de wisselende weersomstandigheden zou deze voormiddag bestaan uit een bonte variatie aan activiteiten. Vooreerst doken we het bos in voor een spannende bosstratego tussen de drie klassen. De eigengefabriceerde versterkte burchten werden al snel bestookt met een bombardement aan speelkaarten. Het Ardennenoffensief leverde dan ook een verdiende (nu ja) winnaar op: 6A kaapte het snelste de vlag weg uit het kamp van 6B en mocht op de winnaarsfoto pronken!

Even later verlegde het slagveld zich naar het terrein rondom het gebouw voor heuse laserbattles. De virtuele kogels floten rond onze oren, hoog tijd dus voor een rustigere passage: we zakten af naar enige echte bos-klas om te leren over de fauna en flora die we hier dagelijks tegenkomen. Veenmos, everzwijnen en andere edelherten kennen voor ons geen geheimen meer!  Na dit uitermate interessante en zielsbeklijvende educatieve lesmoment was het hoog tijd om aan te schuiven in het sterrenrestaurant.

Het  middagmaal deed me terugdenken aan de vastentijd toen ik zelf nog op de collegebanken zat. Toentertijd was het een traditie gedurende één maaltijd, het ‘sober maal’ genaamd, tijdens deze periode aan de minderbedeelden te denken en het met net iets minder te stellen. Wel, de eenvoudige doch voedzame vegetarische rijstbereiding waarvan de sappigheid zou kunnen wedijveren met de humiditeit in de Kalahriwoestijn, die we hier voorgeschoteld kregen, zou hiervoor de ideale bereiding zijn! Maar desalniettemin werd dit krachtvoedsel met veel smaak versmaad door onze troepen.

Dit alles onder het alziend oog van onze directeur, die gisteren en vandaag in het gezelschap van zijn lieftallige wederhelft een bezoekje bracht aan onze zesdeklassers.

De meteorologische omstandigheden waren vandaag iets milder. Om op het einde van de week toch alle staties van de vier jaargetijden van Vivaldi te kunnen afvinken, wandelden we vandaag zowaar onder een ietwat flets maar toch aanwezig lentezonnetje. Een zweem van hemelsblauw in de lucht in combinatie met een paar voelbare zonnestralen deden ons enorm deugd. Ook het feit dat er tijdens de wandeling geen druppel of vlok noch korrel uit de hemel zou vallen, gaf ons allemaal vleugels.

En die zouden we nodig hebben voor een stevige wandeling van wel 16 kilometer! De ten miles van Ovifat! Alzo marcheerden we moedig over de knuppelpaadjes, wandelden waanzinnig tussen de doodskopjes van het veen en negeerden naadloos de modderige drijfzandmoerassen om zo de asymmetrische vallei te bereiken met haar meanderende, en vandaag stevig stromende Poleurbeek.

Sommigen onder ons maakten van zeer dichtbij kennis met de Ovifatiaanse modder: enkelen werden de bodem ingezogen tot hun middel om vervolgens met heel wat hijs- en trekwerk te kunnen bevrijd worden uit de zompige aarde.

Even later bereikten we de cascade du Baheyon. Een machtige stroom die vanop een rotsplateau het talrijk gevallen grondwater uitbraakt in een idyllisch Venenmeer. Watergewenning was gezien de koude temperaturen én vervaarlijke waterkracht dit jaar helaas niet aan de orde.

We vervolgden de weg terug en hadden dus na aankomst nog ruim de tijd voor een verkwikkende en verwarmende douche. Heerlijk! 

Zometeen schuiven we aan voor ons Laatste Avondmaal en hopen op een niet te versmaden diner bestaande uit een mals gebakken steak béarnaise met krokante frieten of een stoofpotje van edelhert in portosaus of kort gebakken zalmfilet op een bedje van… Laat de fantasie maar stromen. “We zullen zien”, zei de blinde tegen de dove.

Eerst nog even het ganse familiefortuin op het spel zetten in het casino. En dan de hoogste tijd om ons in onze mooiste outfit te hijsen, onze plastron in de juiste knoop te leggen om uiteindelijk de mooiste regenboogforel van de avond aan de haak te slaan én dicht tegen onze gilet te trekken om vervolgens Wil Turagewijs ‘eenzaam zonder jou’ te dansen op één tegel.

Dit was ook meteen het laatste verslag van uw reporter ter plaatse. Wij kijken alvast uit naar morgen, om onze liefste mamaatjes en papaatjes opnieuw in onze armen te sluiten, ons eigen bedje te kunnen beslapen én frietjes van de frituur bij onze terugkomst te kunnen knabbelen (hint).

Met dank voor uw heldenmoed voor het dagelijks doorzwoegen van deze literaire prozaïsche parels, groet ik u met hartverwarmende Ardennengroetjes!