Door de wind, door de regen, dwars door alles… (Ingeborg) en de hagel en de donder en de bliksem en de sneeuw! #helden

Weest gegroet, welzeeredele bosklassympathisanten!

Alhier volgt het prozaïsch wedervaren van uw reporter ter plaatse ter vertegenwoordiging van de zesdeklassers van het College!

Met betraande ogen namen we afscheid van onze allerliefste mamaatjes en papaatjes en we duikelden de bus in, klaar voor een dikke twee uur rijden recht naar het gebied ten zuiden van Samber en Maas dat men in de volksmond al eens ‘Dardennen’ placht te noemen. Na een vlotte rit bereikten we de top van het hoogplateau en landden op onze eindbestemming: het pittoreske Ovifat.  

Aldaar aangekomen gingen we van start met een heuse volksverhuizing om ‘u’ tegen te zeggen: een hindernissenparcours met als extra handicap: een serieuze valies in uw nek! En die valiezen waren van divers pluimage: met wielen, zonder wielen, hardcase, softcase, sporttas, rugzak, robuuste valies, gerieflijke reiszak… maar laat me kort wezen: Ryanair had een vette kluif gehad aan de extra gewichtskosten…

Alsof dat nog niet genoeg was, mochten we meteen daarna participeren aan een workshop ‘bed opmaken voor dummies’. Gelekt en (nu ja) gestreken verkasten we nadien naar het restaurant van ons resort voor een heerlijk maal: pizza! Lekkah!

Volumineus volgevreten trokken ons wandelplunje aan en verzamelden op het grasplein buiten om de Hoge Venen onveilig te gaan maken!

De zon toonde zich aanvankelijk van haar mooiste zijde edoch lagen er alras enige wolken als kapers op de kust op de loer… Hopende op gunstige meteorologische omstandigheden, zetten we gestaag aan richting Centre Nature de Botrange!

Daar aangekomen woei de wilde noorderwind Wil Turagewijs om ons heen. Of ze ook nog door merg en been zou snijden, viel nog af te wachten…

Hoog tijd dus om onze spreekwoordelijke beer uit te laten in het plaatselijk speeltuintje! Er werd duchtig gebruik gemaakt van de ‘bijs’ en de ‘ritser’ en dan volgde het moment suprême: de heilige poorten van de Hoge Veense shoppingwall zwaaiden open, ideale gelegenheid dus om onze zuurverdiende centen over de balk te kunnen gooien… En dat deden we ook! Prachtige Chinese handvervaardigde wandelstokken, wonderbaarlijke postkaartjes en uit Azië geïmporteerde knuffels van inheemse zoogdieren kenden een gretige afzetmarkt zodat de omzet van de Ovifatiaanse economie vandaag hoogtij viert!

Even later, tijd voor actie: wandelen geblazen dus! We zagen een vreemd monument dat vroeger een wegwijzer was richting Sourbrodt en meteen daarna zetten we koers richting hoogste punt van België: het Signal de Botrange. En toen we de Baltiaheuvel hadden beklommen, bevonden we ons op 700 meter boven de zeespiegel en waanden ons eventjes  ‘the King of the world!’

Enkele venenkilometers later bereikten we de Fagne Wallonne en kregen een prachtig panorama in de vorm van een weids uitzicht over het veen.

Onderwijl hadden de weergoden een smerig plannetje voor ons bekokstoofd… De weerapp van het Koninklijk Meteorologisch Instituut te Ukkel had qua voorspelling al een redelijk variabel palet aan wederverschijnselen voorzien: een grijze wolk, een zonnetje, regen, wind, hagel, sneeuw én onweer. ‘Zo kan ik ook het weer voorspellen’, denkt een kritische reporter dan bij zichzelve. En toch… De natuur is een vreemd beestje… want…

Het firmament donkerde plotsklaps… een voorbode van onheil, terwijl de lucht zich vulde met een angstwekkende onrust. Een ijzige wind sneed door de Collegegelederen. Al snel daalde de regen neer over Ovifat en gutste plenzend over onze hoofden. Algauw ging de regen over in een snijdende hagel, die als natuurlijke accupunctuur vooral de meesters in korte broek pijnigden tot op het bot. Bliksemschichten kleurden het hemelfirmament en met een rommelende donder als soundtrack trokken de troepen verder door het geabimeerde landschap. Onder apocalyptische omstandigheden en vergezeld door een ijskoude wind, kletsnatte kleren, verkleumde handen maar met een warm hart bereikten we gestaag de finish van onze calvarietocht. Ondertussen milderde de neerslag tot een zachte doch hevige sneeuwval en arriveerden we ‘let it goooooo!’-zingend én in een waar Frozen-decor onze eindbestemming. Het landschap zou ondertussen kunnen wedijveren met menig melancholisch kersttafereel bezongen door Bing Crosby en wij kruipen nu snel binnen om op te warmen, onze bottines vol te proppen met vochtabsorberend gazettenpapier en onze klederen te drogen te hangen hopende op een iets minder nat pak morgen.

Terwijl de laatste sneeuwvlokken de hemel uitdwarrelen, trekken we nog even naar buiten, om in het bos enkele kampen te bouwen voor de bosstratego later deze week.

Vanavond staan er nog een quiz en enkele knutselactiviteiten op de planning.

Whaaaaw, wat een dag! Morgen voorspelt Armand Pien ook niet meteen stevige zonneschijn vanuit het hiernamaals in het Azorenhoog. Maar wij zijn echte kanjers en slaan ons door alle koude of regen of hagel of sneeuw of…

Zometeen schuiven we de beentjes onder tafel voor een heerlijk avondmaal. Uw reporter laat ondertussen alvast een kaarsje branden voor de Heilige Clara ter bevordering van de meteorologische omstandigheden en misschien ook wel voor de Heilige Rita (verstoddemij?)…

 Hopende op een goede nachtrust, droog schoeisel én een voorspoedige verderzetting onzere vakantie, groet ik u met genegen genoegdoeningen!

Tot morgen, lieve lezers!