‘Here comes the sun and I say: it’s allright!’ (the Beatles)

Hai halo lieve vrienden!

Hier een allerlaatste zweem versgemaaid bosklasgeluk vanuit het verre Ovifat! De vermoeidheid begint haar tol te eisen en dit komt – gelukkig – de nachtrust ten goede! Hoewel er toch nog enkele vroege vogels te bespeuren waren, klonk pas tegen 7 uur 30 de grootste hit van Nicole en Hugo door de gangen om even later op onze sletsen (en sommigen met een serieus ‘kjeiswezen’) het ontbijt te gaan nuttigen. De chocopops en boterhammetjes met du vrai sirop de Liège werden alweer gulzig versmaad en ook de chocolademelk werd als vanouds vlotjes naar binnen gewerkt.

De noveenkaars die we gisterenavond ontstaken ter ere van de Heilige Clara van Assisi (voor de ingewijden: patroonheilige van mooi weer, oogaandoeningen maar ook van de televisie -wat een combo!) wierp haar vruchten af want terwijl we het hemelgewelf aanschouwden in de vroege ochtend, priemde daar zowaar een zweem zonnestralen doorheen het wolkendek!  Door de wisselende weersomstandigheden van de voorbije dagen, zou deze voormiddag bestaan uit een bonte variatie aan activiteiten. Vooreerst namen we het in kleine groepjes tegen elkaar op in allerlei sportieve challenges zoals daar zijn boogschieten, penalty’s trappen, badminton, kinn ball,… en vervolgens doken we het bos in voor een spannend bosspel in het thema ‘frisco in de disco’. Juf Tatjana bekokstoofde een wonderbaarlijke strijd tussen de drie klassen met als doel zoveel mogelijk frisco’s de disco in te smokkelen. De eigengefabriceerde versterkte burchten van maandag werden al snel bestookt met een bombardement aan speelkaarten. Het Ardennenoffensief leverde dan ook een verdiende (nu ja) winnaar op: 6B haalde het en mocht op de winnaarsfoto pronken!

Na deze uitermate interessante en zielsbeklijvende animatie-activiteiten, was het hoog tijd om aan te schuiven in het sterrenrestaurant. De calorietjes preventief aanvullen was de boodschap, want een stevige stapswandeling van wel 16 km hadden we voor de boeg! Croque monsieurs à la manière d’Ovifat op een bedje van geraspte wortelen, een zeste van tomaat afgewerkt met een succulente cornichon zouden de voedingsbodem vormen van deze stevige portie krachtvoer.

De meteorologische omstandigheden waren vandaag zoals eerder gemeld van aangename aard! Men pleegt het weder des vandaags in de volksmond al eens te benoemen als ‘laagskensweer’. Voor de onwetenden onder u: dit wil zeggen dat het te koud was om in uw t-shirt te lopen en te warm om een trui of een jas aan te doen. In de werkelijkheid betekent dat dat ge zevenentwintig keer uw jas aan en uit kunt doen terwijl ge met ne rugzak op uwen bult interessante gesprekken moet voeren met 60 mondige jongelingen en dat alles ruim 16 kilometer wandelende op een geaccidenteerd parcours met een knie waarvan de kine oppert dat 5 kilometer wandelen op vlak terrein eigenlijk het absolute maximum is… Soit, een zweem van hemelsblauw in de lucht in combinatie met een paar voelbare zonnestralen deden ons desalniettemin enorm deugd. Ook het feit dat er tijdens de wandeling geen druppel uit de hemel zou vallen, gaf ons allemaal vleugels.

En die zouden we nodig hebben voor een stevige wandeling van wel 16 kilometer! De ten miles van Ovifat! Alzo marcheerden we moedig over de knuppelpaadjes, wandelden waanzinnig tussen de doodskopjes van het veen en negeerden naadloos de modderige drijfzandmoerassen om zo de asymmetrische vallei te bereiken met haar meanderende, en vandaag stevig stromende Poleurbeek.

Sommigen onder ons maakten van zeer dichtbij kennis met de Ovifatiaanse modder: enkelen werden de bodem ingezogen tot hun middel om vervolgens met heel wat hijs- en trekwerk te kunnen bevrijd worden uit de zompige aarde. Ook de plaatselijke fauna en flora liet zich van haar beste zijde bewonderen: een rode wouw, een torenvalk én zelfs een hazelworm zwaaiden ons tegemoet wijl we zwoegend en zwetend een ondertussen aangenaam priemende zon accompagneerden. Er werd zowaar naar een bus zonnecrème gegrepen!

Even later bereikten we de cascade du Baheyon. Een machtige stroom die vanop een rotsplateau het talrijke grondwater uitbraakt in een idyllisch Venenmeer. Alsof we ons in een reclamefilmpje van Ushuaïashampoo  bevonden, waagden we ons aan een potje pootjebaden met als decor de wonderbaarlijke waterval. De natuur zien én voelen, dat kan tellen als een schone portie educatief ervaringsonderwijs.

Na deze originele én authentieke watergewenning, vervolgden we de weg terug en waren nèt op tijd in het resort voor het avondmaal…

Zometeen schuiven we dus aan voor ons Laatste Avondmaal en hopen op een niet te versmaden diner bestaande uit een mals gebakken steak béarnaise met krokante frieten of een stoofpotje van vergeschoten Ovifatiaans edelhert in portosaus of kort gebakken zalmfilet op een bedje van… Laat de fantasie maar stromen. “We zullen zien”, zei de blinde (nogmaals) tot de dove.

Eerst nog even het ganse familiefortuin op het spel zetten in het casino. En dan de hoogste tijd om ons in onze mooiste outfit te hijsen, onze plastron in de juiste knoop te leggen om uiteindelijk de mooiste regenboogforel van de avond aan de haak te slaan én dicht tegen onze gilet te trekken om vervolgens Wil Turagewijs ‘eenzaam zonder jou’ te dansen op één tegel.

Dit was ook meteen het laatste verslag van uw reporter ter plaatse. Wij kijken alvast uit naar morgen, om onze liefste mamaatjes en papaatjes opnieuw in onze armen te sluiten, ons eigen bedje te kunnen beslapen én frietjes van de frituur bij onze terugkomst te kunnen knabbelen (hint).

Met dank voor uw heldenmoed voor het dagelijks doorzwoegen van deze literaire prozaïsche parels, groet ik u met hartverwarmende Ardennengroetjes!

De foto’s van vandaag kan je hier vinden: Vrijdag