‘The beginning is always today’ (Mary Shelley)

Met betraande ogen namen we afscheid van onze allerliefste mamaatjes en papaatjes en we duikelden de bus in, klaar voor een dikke twee uur rijden recht naar het gebied ten zuiden van Samber en Maas dat men in de volksmond al eens ‘Dardennen’ placht te noemen. Na een vlotte rit bereikten we de top van het hoogplateau en landden op onze eindbestemming: het pittoreske Ovifat.  

Aldaar aangekomen gingen we van start met een heuse volksverhuizing om ‘u’ tegen te zeggen: een hindernissenparcours met als extra handicap: een serieuze valies in uw nek, en die valiezen waren van divers pluimage: met wielen, zonder wielen, hardcase, softcase, sporttas, rugzak, robuuste valies, gerieflijke reiszak… maar laat me kort wezen: Ryanair had een vette kluif gehad aan de extra gewichtskosten…

Alsof dat nog niet genoeg was, mochten we meteen daarna participeren aan een workshop ‘bed opmaken voor dummies’. Gelekt en (nu ja) gestreken verkasten we nadien naar het restaurant van ons resort voor een heerlijk maal: macaroni met kaas (nu ja)  en hesp (bajaat) à la manière d’Ovifat. Lekkah!

Volumineus volgevreten trokken ons wandelplunje aan en verzamelden op het grasplein buiten om de Hoge Venen onveilig te gaan maken!

Even later, tijd voor actie: wandelen geblazen dus! We zagen een vreemd monument dat vroeger een wegwijzer was richting Sourbrodt en meteen daarna zetten we koers richting hoogste punt van België: het Signal de Botrange. En toen we de Baltiaheuvel hadden beklommen, bevonden we ons op 700 meter boven de zeespiegel en waanden ons eventjes  ‘the King of the world!’

Enkele venenkilometers later bereikten we de Fagne Wallonne en kregen een prachtig panorama in de vorm van een weids uitzicht over het veen.

Als klap op de vuurpijl mochten we nog even onze spreekwoordelijke beer uitlaten in het plaatselijk speeltuintje. Er werd duchtig gebruik gemaakt van de ‘bijs’ en de ‘ritser’ en even later openden de machtige poorten van de Hoge Veense shoppingwall en konden we onze zuurverdiende centen over de balk gaan gooien. De plaatselijke economie werd een stevig hart onder de riem gestoken en menig streekproduct (zoals daar zijn de typische Ardense visarend in een fluorescerende sneeuwbol, een wandelstok ‘made in China’ of een inheemse pluchen pinguïn) genoot een winstgevende afzetmarkt.  

Hopsasa! Na nog even te marcheren doemden de contouren van ons hotel alreeds op aan de einder. Een aangename doch ietwat gesluierde lentezon was onze metgezel om nog even het bos in trekken en al sjorrende 3 kampen te bouwen die morgen dienst gaan doen voor een heus bosspel. Architecturale talenten smeedden bouwplannen, constructieve knobbels begonnen aan een eigen bouwwerksysteem om ‘u’ tegen te zeggen en anderen experimenteerden met alternatieve technieken. Een knap resultaat van elke groep: samenwerken, overleggen én bricoleren: drie vliegen in één klap, knap!

Aanschuiven dus nu in het restaurant en tijd om onze beentjes onder tafel te schuiven voor een copieuze maaltijd! Voor de culinairen, smulpapen en schoefelaars onder u: het maal bestond uit een  typisch streekgerecht onder de vorm van elastische loempia als voorspel en de hoofdpla was een kip currybereiding met heeeerlijke rijst geflankeerd door een pelleke salade: topcombo! De donut als dessert was de ideale kers op de taart!

Gezien de weergoden vanavond de allerenige droge avond van de week voorspellen, steken we er zometeen de fik in met een heus kampvuur en trachten we altegader de sterren uit de hemel te zingen hopende op een rustige nacht!

Tot morgen, lieve lezers!

Alle foto’s van vandaag kan je op deze link vinden: Dinsdag